Waar Django foto’s plaatst kunt u van mij alleen maar respectabele praatjes verwachten. Het laatste bericht. Er zijn veel dingen die ik hier zeggen wil en er zijn nog meer dingen die ik hier zeggen ga. Uiteindelijk heb ik, als bodybuilder, het laatste woord.
Vervlogen frustraties, sprakeloze lezingen en uitgewerkte misverstanden zijn de dingen die de afgelopen periode gevuld hebben. Berichten zijn gekomen en berichten zijn gegaan, maar dit alles verdraaide een anticlimax naar een mooie climax. Een climax waar Django weinig woorden voor over heeft, maar dit misschien puur om mij hier de ruimte te geven. De wedstrijd zal geen beloofd einde kennen, maar het bodybuilden gaat toch door. Django gaat zijn wijsheid, improvisatievermogen en structureringsvermogen loslaten op mij. BMX-end en begeleidend wil hij mij steunen op mijn weg naar het podium. De motivatie en inspiratie die hij mij tijdens de wedstrijd gaf, zullen zich vermenigvuldigen in de komende periode. Dit vind ik een mooie afsluiting. Een afsluiting welke de blog in mijn ogen genoeg eer aan doet.
Ook wil ik mijn onwijs abjecte titel wel even toelichten. Drie broeken is hetgeen Django verloren is in deze machtige periode. Voor mij zijn dat vijf centimeters op mijn middel, zoals u kunt lezen in ‘[Bart] Golden Eagle’. Golden eagle, tevens een eerbetoon aan Django zijn benen. Dit daargelaten vind ik een andere titel nog abjecter dan de mijne en dat is de tegenwoordige blogtitel. Bodybuilder Vs BMX-er. Het is waarschijnlijk overbodig te zeggen dat deze blog weinig tot niets met BMX-en te maken heeft. Het feit dat Django zijn keuze voor bodybuilden heeft verlaten is opzichzelfstaand al jammer genoeg. Dit vervolgens gebruiken om te doen alsof hij als BMX-er deze wedstrijd heeft doorlopen vind ik ronduit beledigend. Je was een bodybuilder en ik streed tegen je als een bodybuilder. Als BMX-er bestaat er met mij geen compititie. Dit rechtgezet hebbende, iets waar Django zelf trouwens stiekem op hoopte, laat ik mijn frustraties volledig achter mij.
Ook ik ben veel gegroeid en heb veel geleerd. Het is namelijk veel interessanter de afgelopen periode positief te bekijken. Het meetlint heb ik al besproken, dus om objectief te blijven hier een aantal krachtstats:
BB Squat: 1x120kg --> 1x140kg, 5x130kg
BB Deadlift: 1x170kg --> 3x200kg
BB Benchpress: 1x100kg --> 1x115kg
DB Benchpress: 8x40kg --> 4x46kg
DB Bent over row: 10x54kg --> 10x67kg
BB Bicep curls: 6x50kg --> 6x60kg
DB Shoulder press: 6x22kg --> 8x30kg
Dips: ±10xBW+12kg --> 10xBW+22kg
Natuurlijk zijn dit niet de enige oefeningen waarop ik een brute progressie heb gemaakt, maar ze geven wel een mooie indicatie van mijn groei.
Gistermiddag heb ik weer een dure bestelling gedaan. Vele supplementen zullen komende week de voordeur versperren. Voordat Django verliefd werd op het bodybuilden teerde ik enkel op Whey Protein. Hij blies nieuw leven in mijn stack, een blaas welke mijn portomonnee nu ook voelt. Maar mijn supplementen zijn niet het enige wat hij heeft aangevuld; een berg motivatie, wilskracht, kennis en ervaring bracht hij evenzo met zich mee. Hij begreep mij. Begrijpen waarom iemand zichzelf bijna dagelijks kapotmaakt en dit tegelijk respecteren blijft voor veel mensen onmogelijk. Mede daarom heb ik veel respect voor hem opgebouwd, zeker nu hij zijn tijd wil opofferen om mij te begeleiden.
Lezers, er zijn twee dingen waar ik veel van kan genieten. Dit zijn bodybuilden en schrijven. Schrijven over bodybuilding is in dit geval dus ook een utopie welke werkelijkheid is geworden in de blog. Een blog welke ik zelf waarschijnlijk het vaakst gelezen heb. Het werkte motiverender dan de vele commerciële bodybuilding DVD’s. Daarom wil ook ik alle lezers, anoniem of niet, bedanken voor het lezen. Omdat jullie de blog de moeite waard maakten.
Maar hoe lang ik ook schrijven blijf, ik kan er niet omheen. Dit zal het laatste bericht zijn en in mijn ogen ontbreken er nog teveel heroïsche woorden. Onze trots is namelijk dat wij op een prijzende manier over bodybuilding praten. Dit wil ik dan ook nog doen. Want niets is zo geweldig dan het ijzer, wat in dit geval symbool staat voor jezelf, uit te dagen. Te dwingen tot meer. Om vervolgens te transformeren, soms zelfs te muteren, tot een musculatuur a la Herakles. Een beest welke zijn liefde voor het ijzer op een vreemde, maar gave manier uit. Dit alles om er zelf beter van te worden. De schoonheid vult uiteindelijk de leegtes. De schoonheid welke niet alleen te vinden is in Golds Gym, Venice Beach. Maar ook in een blog als deze.
zaterdag 25 april 2009
vrijdag 24 april 2009
[DJ] Drie broeken: The End
Oktober 2008
Drie gescheurde broeken. Als we het over het effect kunnen hebben van Bodybuilding dan zijn het wel klemmende t-shirts en broeken die bij een wat snelle beweging uit hun naad scheuren. Qua benen ben ik 2 maten gegroeid xD. Ik heb dan ook de 65cm benen wedstrijdje gewonnen. Eind februari maten mijn benen een keer in Gent 65,1cm, volledig objectief bepaald door mijn lieftallige vriendin. Dat terwijl mijn Squat slechts een verbetering kende van 1*130 naar 2*140, toch zijn er Squat momenten geweest waar ik trots op ben. Natuurlijk mijn eerste 20*100 was ziekelijk hard, terwijl mijn tweede 20-reps bij de 110kg de enigste prestatie van de avond werd. Uitgeput door een heerlijke 20 rep sessie met 110kg in mijn nek. Het deadliften daarentegen is wel heerlijk gestegen van 1 keer 140kg naar 5*169kg, deze record sessie voltrok zich dan ook buiten op een terrasje. Elke rep die neer kwam mepte de kleine steentjes dieper de grond in totdat er van de gelijkheid van het terras niks meer overbleef. De beweging vertrok zich moeizaam als een oudje dat pijnlijk zijn koffie van de tafel wil pakken. Toch heb ik hem gemaakt, vijf keer. Vandaar ook dat mijn benen van een 59cm nar de 65cm zijn gegaan. Keihard als een rots. Maar dat kan ook niets anders als ik terug denk aan een ziekelijke leg extension sessie samen met Heer Leenhouts. Deze was een niks ontziende superset+dropset waar we gigantische veel volume hebben gedraaid en slechts stopten toen opstaan geen optie meer was.
---
Benen... zoals benen ruulden is de rest van mindere kwaliteit geweest. Mijn Bench Press is slechts gestegen met 9kg tot 1*94kg. Het was wel een ongelooflijke heerlijke PR-dag die dag. Het was ook de enigte PR dag die ik heb gekend op de BP.... Ik heb ook een paar mooie Military presses gekend: 3*59kg en 9*50kg. Dan zeker weten een stuk hoger was dan wat ik ooit in oktober heb gedaan. Records op rugspieren hebben zich ook voorgedaan. 2*50 voor DB Row is wel mijn beste prestatie wat dat betreft, in oktober lag hij eerder rond 8*20 dus dat is wel een dikke PR. Alleen is mijn borst+rug omvang slechts met 1 cm gestegen, maar ergens denk ik dat het bij de eerste meting iets verkeerd is gegaan want de weken erna kwam ik eerder cms tekort dan dat er bij kwamen.
---
Op mijn armen ben ik wel gegroeid en ook in het zicht van de grote van de spieren vind ik een verbetering van 36,3cm naar 38,1cm niet zo slecht. Mijn buikomvang is bijna hetzelfde gebleven, net zoals mijn vetpercentage. Mijn gewicht heeft vooral rond de 94kg gehangen met een uitschieter van 96,8kg en een ondergrens van 92,7kg. Dus ik ben wel wat vetvrije massa aangekomen. Maar precieze getallen zijn niet echt mogelijk.
---
Dit zijn mijn progressie getallen. Maar naast de getallen ben ik veel meer gegroeid in het kijken naar trainen en voeding. Ik weet nu wat de macht van het weten is. Ik ben dan ook overtuigd van het meten is weten verhaal voor trainen. Net zoals het opdelen van verschillende bewegingen om deze specifiek te trainen. Ook motivatie is zeer belangrijk om tot hogere vormen van intensiteit te komen. Af en toe moet jezelf pushen om helemaal alles te geven.
Ik heb veel tijd, energie en geld gestopt in de afgelopen dagen maar ik heb gelukkig niks verloren. Alleen gewonnen. Voor de mensen die met me omgingen in Gent was een freak, zoals ik er mee bezig was. In hun ogen was het opoffering maar ik kan maar slechts zeggen dat ik maar voor 33% opgeofferd heb terwijl in mijn plannen en visie ik 100% had moeten geven. Hoewel ik inzet en geloof op 80% kan zetten, om Bart niet het idee te geven dat ik zeg dat ik veel beter kon, want veel beter dan dit zou ik het niet gedaan hebben. Het is slechts datgene wat ik van mezelf verwachte dat er niet is uitgekomen. Had ik het kunnen doen dan had er bij de foto's kunnen staan: voor en na. Nu zijn het slechts progressie foto's zonder de verwachte transformatie. Maar toch, moet ik niet zo streng zijn voor mezelf. Want de tijd van afzien gaat nog maar pas beginnen. Nu ga ik terug naar mijn droom en ik kan het mezelf niet vergeven als ik minder zou doen dan ik zou moeten doen. Nu gaat er 80% op opoffering staan en 100% op inzet en geloof. Dit bouwt zich nu al gestaag op en ik zal er in voorzien dat het er ook is.
Een laatste dank. Een laatste dank aan Bart. Voor het hebben van de wedstrijd. Voor het hebben van een wedstrijd waarin hij slechts kon verliezen zonder niet echt te kunnen winnen. Bedankt voor de gesprekken. Bedankt voor het vertrouwen. Bedankt voor het keiharde trainen. Bedankt voor het bodybuilden. Ik zal deze tijd zeker missen, jammer genoeg is mijn besef voor schoonheid later gekomen dan het besef over dromen en doelen. Wie weet had het dan anders geweest. Nu, nu zal jij voor de schoonheid moeten zorgen in de rauwheid van de sport. Raw baby!
---
Dank aan Dannic als mijn liefde en stimulatie wanneer ze weer eens "Uh" zei en het slechte voedsel uit mijn handen pakte. Of wanneer ze zei: "Ga nou nog maar ff lekker trainen". Ze is ook de enigste die heeeeel de blog heeft gelezen denk ik. Dankje schatje, kus, maar we gaan weer verder: BMX-en xD.
---
Dank aan alle andere lezers, waarin slechts Jordy zijn anonimiteit is verloren, hopelijk trainen we zo nu en dan weer eens samen! Dank, dank, dank. Voor datgene wat ik geleerd heb. Als persoonlijke ontwikkeling en als kennis. Dank. Ik dank u.
----
Tot ziens,
Django Vaal!
----
PS: lol, weigert google blogs bij de laatste blog dienst, geen fatsoenlijke alinea, dan maar gescheiden door ---....
dinsdag 7 april 2009
[Bart] RE: Stoppen 2
Mooie woorden welke mij wel even stil maken, maar wat moet ik hier ook over zeggen? Mijn frustraties de vrije loop laten of het in stilte accepteren? Hem aanmoedigen bij het crossen of een afkeer krijgen van crossen in het algemeen? Ik denk dat ik maar gewoon een poging ga wagen hier geschikt op te reageren.
Django,
In de eerste plaats denk ik dat je bewuste overweging mij niets rest dan respect. Je weet duidelijk waar je nu staat en ik was inderdaad zelf degene die je vroeg een keuze te maken, al doelde ik op een andere keuze. Maar vrije wil is natuurlijk heel belangrijk als je iemand een keuze laat. De keuzemogelijkheid was daarom niet minder een doeltreffend middel tot zijn doel. Het was een mooie periode en we hebben beiden veel geleerd. Terwijl jij meer van mij hoopte te leren zag ik jou als de goeroe, waardoor ik soms ook, onterecht, stomverbaasd was als je iets binnen de sport verkeerd begreep. We hebben de beperkte levensstijl volledig uitgebuit in een paar maanden en schreven over onderwerpen die de sport al ver te boven gingen. Wij zijn meer van de pijn gaan houden dan Arnold Schwarzenegger in zijn tijd en genoten van elk record. Ik heb je ogen tijdens het fietsen niet gezien, maar ga me niet vertellen dat je in De Schuur nooit genoten hebt. De hele straat had onze krachtuitspattingen zelfs geproefd, zoals een enorme bass die zelfs dove mensen de muziek laat ervaren, toen wij schor en gebroken de schuur weer verlieten. Dit zijn tijden die de knop moeten omzetten in dagen als in '[DJ] The Worst or The Best' en als in '[Bart] The Best?'.
Al met al heb ik ongelooflijk veel respect voor de discipline en het doorzettingsvermogen wat jij kan opbrengen voor iets wat niet eens je droom is, puur om het een kans te geven. Je zegt respect te hebben voor mijn discipline, maar doorzettingsvermogen gedragen door gedrevenheid vanuit een droom vraagt veel minder discipline dan hetgeen voortkwam uit jouw motivatie. Dit rechtgezet hebbende wil ik nog even terugblikken op vrijdag. Jammer vond ik het dat je de confrontatie niet aandurfde en ik wil je hier zaterdag of volgende week vrijdag ook een herkansing voor geven. In de wetenschap dat ik het niet zal veroordelen hoop ik dat je er dan wel zult zijn. Vriendschappen moet je uiteindelijk ook onderhouden.
Maar mijn positie lijkt weer terug te vallen op die van voorheen en dan ben ik weer de enige in mijn omgeving die op zo'n niveau de sport beoefend. De sport welke iedereen wel kent, maar dan tot een beperkte hoogte. De hoogte daarboven is relatief leeg. De eenzaamheid daarin is de acceptatie van een lot. Een lot dat opzichzelfstaand ondraaglijk zou zijn. Enkel het zijn van de meester zou geen enkele meester gelukkig maken, eerder gebrekkig. Maar er is meer. De rol die bodybuilding in mijn leven speelt zal wellicht ook weer wat verzwakken. De competitie was/is leuk, maar ergens ook puur het verkennen van grenzen. Ik zal het altijd blijven accepteren. Blijven accepteren dat het een droom is die ik zal blijven volgen. De leegte die het oplevert is namelijk niets in vergelijking met de leegte welke zijn afwezigheid brengen zou.
Als we deze blog na afloop van de wedstrijd sluiten zal hij toch tussen mijn favorieten blijven staan. U zijt evenzo gegroet.
Bart
Django,
In de eerste plaats denk ik dat je bewuste overweging mij niets rest dan respect. Je weet duidelijk waar je nu staat en ik was inderdaad zelf degene die je vroeg een keuze te maken, al doelde ik op een andere keuze. Maar vrije wil is natuurlijk heel belangrijk als je iemand een keuze laat. De keuzemogelijkheid was daarom niet minder een doeltreffend middel tot zijn doel. Het was een mooie periode en we hebben beiden veel geleerd. Terwijl jij meer van mij hoopte te leren zag ik jou als de goeroe, waardoor ik soms ook, onterecht, stomverbaasd was als je iets binnen de sport verkeerd begreep. We hebben de beperkte levensstijl volledig uitgebuit in een paar maanden en schreven over onderwerpen die de sport al ver te boven gingen. Wij zijn meer van de pijn gaan houden dan Arnold Schwarzenegger in zijn tijd en genoten van elk record. Ik heb je ogen tijdens het fietsen niet gezien, maar ga me niet vertellen dat je in De Schuur nooit genoten hebt. De hele straat had onze krachtuitspattingen zelfs geproefd, zoals een enorme bass die zelfs dove mensen de muziek laat ervaren, toen wij schor en gebroken de schuur weer verlieten. Dit zijn tijden die de knop moeten omzetten in dagen als in '[DJ] The Worst or The Best' en als in '[Bart] The Best?'.
Al met al heb ik ongelooflijk veel respect voor de discipline en het doorzettingsvermogen wat jij kan opbrengen voor iets wat niet eens je droom is, puur om het een kans te geven. Je zegt respect te hebben voor mijn discipline, maar doorzettingsvermogen gedragen door gedrevenheid vanuit een droom vraagt veel minder discipline dan hetgeen voortkwam uit jouw motivatie. Dit rechtgezet hebbende wil ik nog even terugblikken op vrijdag. Jammer vond ik het dat je de confrontatie niet aandurfde en ik wil je hier zaterdag of volgende week vrijdag ook een herkansing voor geven. In de wetenschap dat ik het niet zal veroordelen hoop ik dat je er dan wel zult zijn. Vriendschappen moet je uiteindelijk ook onderhouden.
Maar mijn positie lijkt weer terug te vallen op die van voorheen en dan ben ik weer de enige in mijn omgeving die op zo'n niveau de sport beoefend. De sport welke iedereen wel kent, maar dan tot een beperkte hoogte. De hoogte daarboven is relatief leeg. De eenzaamheid daarin is de acceptatie van een lot. Een lot dat opzichzelfstaand ondraaglijk zou zijn. Enkel het zijn van de meester zou geen enkele meester gelukkig maken, eerder gebrekkig. Maar er is meer. De rol die bodybuilding in mijn leven speelt zal wellicht ook weer wat verzwakken. De competitie was/is leuk, maar ergens ook puur het verkennen van grenzen. Ik zal het altijd blijven accepteren. Blijven accepteren dat het een droom is die ik zal blijven volgen. De leegte die het oplevert is namelijk niets in vergelijking met de leegte welke zijn afwezigheid brengen zou.
Als we deze blog na afloop van de wedstrijd sluiten zal hij toch tussen mijn favorieten blijven staan. U zijt evenzo gegroet.
Bart
maandag 6 april 2009
[DJ] Stoppen 2
Eindelijk zie ik hier de tijd en de rust om mijn waardige medesporter een antwoord te geven. Waar een flauw grapje zich richt op mijn woordgebruik zal ik van deze blog zeggen dat hij waarlijk uit mijn hart komt geschreven.
De ontwijking van de vrijdag was voor een klein deel te danken aan een bepaalde vorm van lichamelijk gesteldheidspreventie voor de komende zaterdag (w00t, bassleader ruulde vet apenkont, zoveel spierpijn in mijn kuiten nu...), was het grootste deel toch te danken aan een voorkoming van een confrontatie, of misschien wel een veroordeling. Een veroordeling over een feit die Bart al zou uitspreken voordat ik hem gevormd had: mijn tijden als bodybuilder zijn gezien. Ik heb genoten en ik heb geleden. Ik heb liefde en haat meegemaakt, soms voldoening, veel eerder een begeerte naar meer. Totale uitputting was de knuffel die je kreeg van het ijzer. Maar het was mijn lot niet, ik kan niet dromen van een uitgebouwde, opgevoerde versie van mezelf, ik kan er niet mee in slaap vallen zoals de oneindige aantallen van crosswedstrijden waarmee ik de slaap te pakken kreeg. Het was geen droom van mij, geen droom van vroeger, niet zoals het is zoals bij jou, Bart. De competitie is in veel gevallen de enigste rede geweest waarom ik ging trainen. Vastgebeten om Bart te verslaan maar dat maakte het ook leeg, het uitblijven van een sterke interne drang. Mijn hart bleef verlangen naar de cross. En nu ben ik terug bij Mijn droom. Misschien geen motorcross maar fietscross is motorcross voor mij. Het is geen vervanging, het is hetzelfde maar dan in een andere stijl. Mijn vriendin weet wat er in mijn ogen stond geschreven toen ik haar mee nam naar een klein terreintje bij smithschorre (zit de golf, zweefvliegtuigen en de motorcross) in Axel.
Een droom. Maar een droom is niks zonder invulling. En bij deze invulling kan ik al mijn kennis van het Bodybuilden gebruiken. Ik heb zo veel geleerd! Ik heb echt heel veel geleerd. Wat juiste voeding is, wat leren luisteren naar je lichaam is, hoe je lichaam werkt, hoe je moet trainen, hoe ik zit te hameren op me pa om zijn jongens van het basketballteam goede begeleiding te geven wanneer ze in de sportschool zitten. Een andere sport begeleiden met conditietrainingen en sportschooltrainingen, zonder Squaten? Dan maak je een fout. Alleen mensen in een rolstoel mogen niet squaten! De rest die serieus bezig is met zijn sport: ga squaten! Ik heb ook geleerd dat meer niet altijd beter is. Effectief zijn is veel belangrijker. Al deze kennis ga ik nu verder gebruiken bij het BMX-en. In mijn trainingsschema zitten ook niet voor niks nog 3 krachttrainingen per week. De week zal nog steeds beginnen met een Squat en een Deadlift! Ik zal ook nog steeds zo goed mogelijk mijn eetschema proberen te volgen. Een drinkfles met 40g Whey + 30g Dextro zal mijn vriend worden op de dagen in het zand. Alles wat ik geleerd heb zal ik met mij mee nemen om goed te worden in wat ik goed vind.
Een groot dankwoord valt dan ook niet weg te denken in een blog zoals de deze. Een dankwoord aan Bart. Bart die mij er toe heeft aan gezet om zo ver te gaan, dat ik alles wilde weten, dat ik de avonden in de schuur stond te brullen. Intensiteiten proberen te halen die een totale verwoesting van de spierstructuur betekende. Het was mij een eer om met de meester te trainen. Vrijdag zal ik er daarom ook weer staan, niet om zo veel mogelijk te groeien, maar om te eren wat ik in deze tijd heb geleerd, wat ik heb gezien, de vriendschap die ontstaat, slechts gebonden door tijds en ruimtelijke factoren. Ook is er spijt voor de momenten dat ik het af heb laten weten maar anderzijds is er plek voor een irriterend glimlachje voor de momenten dat ik opeens heel dichtbij leek of en naja QUADS QUADS QUADS *MUHAHAHA* lol, maar goed. Ik hoop dat we nog de middelen bij elkaar krijgen om elkaar te kunnen blijven zien want ik vertrouw je als een beste vriend en ik zie je eigenlijk ook zo. En dat is nog wel het hardst gegroeid...
Nu rest eigenlijk nog een ding onaangetast... wat waarmee stop ik nu eigenlijk? Ik stop met een doel, zo simpel beschreven als: 'zo veel mogelijk groeien' en eigenlijk ook nooit volledig uitgegroeid tot meer. De wedstrijd zal blijven bestaan en zal zeker ook een einde kennen. Ik hoopte af te kunnen spreken voor 23 mei. Aangezien ik de zaterdag erop voor leren nodig heb.
En nu? Ja... nu, ga ik op mijn BMXje stappen en nog eens wat heuveltjes bedwingen. U zijt gegroet.
Django
De ontwijking van de vrijdag was voor een klein deel te danken aan een bepaalde vorm van lichamelijk gesteldheidspreventie voor de komende zaterdag (w00t, bassleader ruulde vet apenkont, zoveel spierpijn in mijn kuiten nu...), was het grootste deel toch te danken aan een voorkoming van een confrontatie, of misschien wel een veroordeling. Een veroordeling over een feit die Bart al zou uitspreken voordat ik hem gevormd had: mijn tijden als bodybuilder zijn gezien. Ik heb genoten en ik heb geleden. Ik heb liefde en haat meegemaakt, soms voldoening, veel eerder een begeerte naar meer. Totale uitputting was de knuffel die je kreeg van het ijzer. Maar het was mijn lot niet, ik kan niet dromen van een uitgebouwde, opgevoerde versie van mezelf, ik kan er niet mee in slaap vallen zoals de oneindige aantallen van crosswedstrijden waarmee ik de slaap te pakken kreeg. Het was geen droom van mij, geen droom van vroeger, niet zoals het is zoals bij jou, Bart. De competitie is in veel gevallen de enigste rede geweest waarom ik ging trainen. Vastgebeten om Bart te verslaan maar dat maakte het ook leeg, het uitblijven van een sterke interne drang. Mijn hart bleef verlangen naar de cross. En nu ben ik terug bij Mijn droom. Misschien geen motorcross maar fietscross is motorcross voor mij. Het is geen vervanging, het is hetzelfde maar dan in een andere stijl. Mijn vriendin weet wat er in mijn ogen stond geschreven toen ik haar mee nam naar een klein terreintje bij smithschorre (zit de golf, zweefvliegtuigen en de motorcross) in Axel.
Een droom. Maar een droom is niks zonder invulling. En bij deze invulling kan ik al mijn kennis van het Bodybuilden gebruiken. Ik heb zo veel geleerd! Ik heb echt heel veel geleerd. Wat juiste voeding is, wat leren luisteren naar je lichaam is, hoe je lichaam werkt, hoe je moet trainen, hoe ik zit te hameren op me pa om zijn jongens van het basketballteam goede begeleiding te geven wanneer ze in de sportschool zitten. Een andere sport begeleiden met conditietrainingen en sportschooltrainingen, zonder Squaten? Dan maak je een fout. Alleen mensen in een rolstoel mogen niet squaten! De rest die serieus bezig is met zijn sport: ga squaten! Ik heb ook geleerd dat meer niet altijd beter is. Effectief zijn is veel belangrijker. Al deze kennis ga ik nu verder gebruiken bij het BMX-en. In mijn trainingsschema zitten ook niet voor niks nog 3 krachttrainingen per week. De week zal nog steeds beginnen met een Squat en een Deadlift! Ik zal ook nog steeds zo goed mogelijk mijn eetschema proberen te volgen. Een drinkfles met 40g Whey + 30g Dextro zal mijn vriend worden op de dagen in het zand. Alles wat ik geleerd heb zal ik met mij mee nemen om goed te worden in wat ik goed vind.
Een groot dankwoord valt dan ook niet weg te denken in een blog zoals de deze. Een dankwoord aan Bart. Bart die mij er toe heeft aan gezet om zo ver te gaan, dat ik alles wilde weten, dat ik de avonden in de schuur stond te brullen. Intensiteiten proberen te halen die een totale verwoesting van de spierstructuur betekende. Het was mij een eer om met de meester te trainen. Vrijdag zal ik er daarom ook weer staan, niet om zo veel mogelijk te groeien, maar om te eren wat ik in deze tijd heb geleerd, wat ik heb gezien, de vriendschap die ontstaat, slechts gebonden door tijds en ruimtelijke factoren. Ook is er spijt voor de momenten dat ik het af heb laten weten maar anderzijds is er plek voor een irriterend glimlachje voor de momenten dat ik opeens heel dichtbij leek of en naja QUADS QUADS QUADS *MUHAHAHA* lol, maar goed. Ik hoop dat we nog de middelen bij elkaar krijgen om elkaar te kunnen blijven zien want ik vertrouw je als een beste vriend en ik zie je eigenlijk ook zo. En dat is nog wel het hardst gegroeid...
Nu rest eigenlijk nog een ding onaangetast... wat waarmee stop ik nu eigenlijk? Ik stop met een doel, zo simpel beschreven als: 'zo veel mogelijk groeien' en eigenlijk ook nooit volledig uitgegroeid tot meer. De wedstrijd zal blijven bestaan en zal zeker ook een einde kennen. Ik hoopte af te kunnen spreken voor 23 mei. Aangezien ik de zaterdag erop voor leren nodig heb.
En nu? Ja... nu, ga ik op mijn BMXje stappen en nog eens wat heuveltjes bedwingen. U zijt gegroet.
Django
Abonneren op:
Posts (Atom)