Eindelijk zie ik hier de tijd en de rust om mijn waardige medesporter een antwoord te geven. Waar een flauw grapje zich richt op mijn woordgebruik zal ik van deze blog zeggen dat hij waarlijk uit mijn hart komt geschreven.
De ontwijking van de vrijdag was voor een klein deel te danken aan een bepaalde vorm van lichamelijk gesteldheidspreventie voor de komende zaterdag (w00t, bassleader ruulde vet apenkont, zoveel spierpijn in mijn kuiten nu...), was het grootste deel toch te danken aan een voorkoming van een confrontatie, of misschien wel een veroordeling. Een veroordeling over een feit die Bart al zou uitspreken voordat ik hem gevormd had: mijn tijden als bodybuilder zijn gezien. Ik heb genoten en ik heb geleden. Ik heb liefde en haat meegemaakt, soms voldoening, veel eerder een begeerte naar meer. Totale uitputting was de knuffel die je kreeg van het ijzer. Maar het was mijn lot niet, ik kan niet dromen van een uitgebouwde, opgevoerde versie van mezelf, ik kan er niet mee in slaap vallen zoals de oneindige aantallen van crosswedstrijden waarmee ik de slaap te pakken kreeg. Het was geen droom van mij, geen droom van vroeger, niet zoals het is zoals bij jou, Bart. De competitie is in veel gevallen de enigste rede geweest waarom ik ging trainen. Vastgebeten om Bart te verslaan maar dat maakte het ook leeg, het uitblijven van een sterke interne drang. Mijn hart bleef verlangen naar de cross. En nu ben ik terug bij Mijn droom. Misschien geen motorcross maar fietscross is motorcross voor mij. Het is geen vervanging, het is hetzelfde maar dan in een andere stijl. Mijn vriendin weet wat er in mijn ogen stond geschreven toen ik haar mee nam naar een klein terreintje bij smithschorre (zit de golf, zweefvliegtuigen en de motorcross) in Axel.
Een droom. Maar een droom is niks zonder invulling. En bij deze invulling kan ik al mijn kennis van het Bodybuilden gebruiken. Ik heb zo veel geleerd! Ik heb echt heel veel geleerd. Wat juiste voeding is, wat leren luisteren naar je lichaam is, hoe je lichaam werkt, hoe je moet trainen, hoe ik zit te hameren op me pa om zijn jongens van het basketballteam goede begeleiding te geven wanneer ze in de sportschool zitten. Een andere sport begeleiden met conditietrainingen en sportschooltrainingen, zonder Squaten? Dan maak je een fout. Alleen mensen in een rolstoel mogen niet squaten! De rest die serieus bezig is met zijn sport: ga squaten! Ik heb ook geleerd dat meer niet altijd beter is. Effectief zijn is veel belangrijker. Al deze kennis ga ik nu verder gebruiken bij het BMX-en. In mijn trainingsschema zitten ook niet voor niks nog 3 krachttrainingen per week. De week zal nog steeds beginnen met een Squat en een Deadlift! Ik zal ook nog steeds zo goed mogelijk mijn eetschema proberen te volgen. Een drinkfles met 40g Whey + 30g Dextro zal mijn vriend worden op de dagen in het zand. Alles wat ik geleerd heb zal ik met mij mee nemen om goed te worden in wat ik goed vind.
Een groot dankwoord valt dan ook niet weg te denken in een blog zoals de deze. Een dankwoord aan Bart. Bart die mij er toe heeft aan gezet om zo ver te gaan, dat ik alles wilde weten, dat ik de avonden in de schuur stond te brullen. Intensiteiten proberen te halen die een totale verwoesting van de spierstructuur betekende. Het was mij een eer om met de meester te trainen. Vrijdag zal ik er daarom ook weer staan, niet om zo veel mogelijk te groeien, maar om te eren wat ik in deze tijd heb geleerd, wat ik heb gezien, de vriendschap die ontstaat, slechts gebonden door tijds en ruimtelijke factoren. Ook is er spijt voor de momenten dat ik het af heb laten weten maar anderzijds is er plek voor een irriterend glimlachje voor de momenten dat ik opeens heel dichtbij leek of en naja QUADS QUADS QUADS *MUHAHAHA* lol, maar goed. Ik hoop dat we nog de middelen bij elkaar krijgen om elkaar te kunnen blijven zien want ik vertrouw je als een beste vriend en ik zie je eigenlijk ook zo. En dat is nog wel het hardst gegroeid...
Nu rest eigenlijk nog een ding onaangetast... wat waarmee stop ik nu eigenlijk? Ik stop met een doel, zo simpel beschreven als: 'zo veel mogelijk groeien' en eigenlijk ook nooit volledig uitgegroeid tot meer. De wedstrijd zal blijven bestaan en zal zeker ook een einde kennen. Ik hoopte af te kunnen spreken voor 23 mei. Aangezien ik de zaterdag erop voor leren nodig heb.
En nu? Ja... nu, ga ik op mijn BMXje stappen en nog eens wat heuveltjes bedwingen. U zijt gegroet.
Django
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten