Mooie woorden welke mij wel even stil maken, maar wat moet ik hier ook over zeggen? Mijn frustraties de vrije loop laten of het in stilte accepteren? Hem aanmoedigen bij het crossen of een afkeer krijgen van crossen in het algemeen? Ik denk dat ik maar gewoon een poging ga wagen hier geschikt op te reageren.
Django,
In de eerste plaats denk ik dat je bewuste overweging mij niets rest dan respect. Je weet duidelijk waar je nu staat en ik was inderdaad zelf degene die je vroeg een keuze te maken, al doelde ik op een andere keuze. Maar vrije wil is natuurlijk heel belangrijk als je iemand een keuze laat. De keuzemogelijkheid was daarom niet minder een doeltreffend middel tot zijn doel. Het was een mooie periode en we hebben beiden veel geleerd. Terwijl jij meer van mij hoopte te leren zag ik jou als de goeroe, waardoor ik soms ook, onterecht, stomverbaasd was als je iets binnen de sport verkeerd begreep. We hebben de beperkte levensstijl volledig uitgebuit in een paar maanden en schreven over onderwerpen die de sport al ver te boven gingen. Wij zijn meer van de pijn gaan houden dan Arnold Schwarzenegger in zijn tijd en genoten van elk record. Ik heb je ogen tijdens het fietsen niet gezien, maar ga me niet vertellen dat je in De Schuur nooit genoten hebt. De hele straat had onze krachtuitspattingen zelfs geproefd, zoals een enorme bass die zelfs dove mensen de muziek laat ervaren, toen wij schor en gebroken de schuur weer verlieten. Dit zijn tijden die de knop moeten omzetten in dagen als in '[DJ] The Worst or The Best' en als in '[Bart] The Best?'.
Al met al heb ik ongelooflijk veel respect voor de discipline en het doorzettingsvermogen wat jij kan opbrengen voor iets wat niet eens je droom is, puur om het een kans te geven. Je zegt respect te hebben voor mijn discipline, maar doorzettingsvermogen gedragen door gedrevenheid vanuit een droom vraagt veel minder discipline dan hetgeen voortkwam uit jouw motivatie. Dit rechtgezet hebbende wil ik nog even terugblikken op vrijdag. Jammer vond ik het dat je de confrontatie niet aandurfde en ik wil je hier zaterdag of volgende week vrijdag ook een herkansing voor geven. In de wetenschap dat ik het niet zal veroordelen hoop ik dat je er dan wel zult zijn. Vriendschappen moet je uiteindelijk ook onderhouden.
Maar mijn positie lijkt weer terug te vallen op die van voorheen en dan ben ik weer de enige in mijn omgeving die op zo'n niveau de sport beoefend. De sport welke iedereen wel kent, maar dan tot een beperkte hoogte. De hoogte daarboven is relatief leeg. De eenzaamheid daarin is de acceptatie van een lot. Een lot dat opzichzelfstaand ondraaglijk zou zijn. Enkel het zijn van de meester zou geen enkele meester gelukkig maken, eerder gebrekkig. Maar er is meer. De rol die bodybuilding in mijn leven speelt zal wellicht ook weer wat verzwakken. De competitie was/is leuk, maar ergens ook puur het verkennen van grenzen. Ik zal het altijd blijven accepteren. Blijven accepteren dat het een droom is die ik zal blijven volgen. De leegte die het oplevert is namelijk niets in vergelijking met de leegte welke zijn afwezigheid brengen zou.
Als we deze blog na afloop van de wedstrijd sluiten zal hij toch tussen mijn favorieten blijven staan. U zijt evenzo gegroet.
Bart
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten