[Bart] 10 vetcellen: Het laatste woord

Waar Django foto’s plaatst kunt u van mij alleen maar respectabele praatjes verwachten. Het laatste bericht. Er zijn veel dingen die ik hier zeggen wil en er zijn nog meer dingen die ik hier zeggen ga. Uiteindelijk heb ik, als bodybuilder, het laatste woord.

Vervlogen frustraties, sprakeloze lezingen en uitgewerkte misverstanden zijn de dingen die de afgelopen periode gevuld hebben. Berichten zijn gekomen en berichten zijn gegaan, maar dit alles verdraaide een anticlimax naar een mooie climax. Een climax waar Django weinig woorden voor over heeft, maar dit misschien puur om mij hier de ruimte te geven. De wedstrijd zal geen beloofd einde kennen, maar het bodybuilden gaat toch door. Django gaat zijn wijsheid, improvisatievermogen en structureringsvermogen loslaten op mij. BMX-end en begeleidend wil hij mij steunen op mijn weg naar het podium. De motivatie en inspiratie die hij mij tijdens de wedstrijd gaf, zullen zich vermenigvuldigen in de komende periode. Dit vind ik een mooie afsluiting. Een afsluiting welke de blog in mijn ogen genoeg eer aan doet.

Ook wil ik mijn onwijs abjecte titel wel even toelichten. Drie broeken is hetgeen Django verloren is in deze machtige periode. Voor mij zijn dat vijf centimeters op mijn middel, zoals u kunt lezen in ‘[Bart] Golden Eagle’. Golden eagle, tevens een eerbetoon aan Django zijn benen. Dit daargelaten vind ik een andere titel nog abjecter dan de mijne en dat is de tegenwoordige blogtitel. Bodybuilder Vs BMX-er. Het is waarschijnlijk overbodig te zeggen dat deze blog weinig tot niets met BMX-en te maken heeft. Het feit dat Django zijn keuze voor bodybuilden heeft verlaten is opzichzelfstaand al jammer genoeg. Dit vervolgens gebruiken om te doen alsof hij als BMX-er deze wedstrijd heeft doorlopen vind ik ronduit beledigend. Je was een bodybuilder en ik streed tegen je als een bodybuilder. Als BMX-er bestaat er met mij geen compititie. Dit rechtgezet hebbende, iets waar Django zelf trouwens stiekem op hoopte, laat ik mijn frustraties volledig achter mij.

Ook ik ben veel gegroeid en heb veel geleerd. Het is namelijk veel interessanter de afgelopen periode positief te bekijken. Het meetlint heb ik al besproken, dus om objectief te blijven hier een aantal krachtstats:
BB Squat: 1x120kg --> 1x140kg, 5x130kg
BB Deadlift: 1x170kg --> 3x200kg
BB Benchpress: 1x100kg --> 1x115kg
DB Benchpress: 8x40kg --> 4x46kg
DB Bent over row: 10x54kg --> 10x67kg
BB Bicep curls: 6x50kg --> 6x60kg
DB Shoulder press: 6x22kg --> 8x30kg
Dips: ±10xBW+12kg --> 10xBW+22kg
Natuurlijk zijn dit niet de enige oefeningen waarop ik een brute progressie heb gemaakt, maar ze geven wel een mooie indicatie van mijn groei.

Gistermiddag heb ik weer een dure bestelling gedaan. Vele supplementen zullen komende week de voordeur versperren. Voordat Django verliefd werd op het bodybuilden teerde ik enkel op Whey Protein. Hij blies nieuw leven in mijn stack, een blaas welke mijn portomonnee nu ook voelt. Maar mijn supplementen zijn niet het enige wat hij heeft aangevuld; een berg motivatie, wilskracht, kennis en ervaring bracht hij evenzo met zich mee. Hij begreep mij. Begrijpen waarom iemand zichzelf bijna dagelijks kapotmaakt en dit tegelijk respecteren blijft voor veel mensen onmogelijk. Mede daarom heb ik veel respect voor hem opgebouwd, zeker nu hij zijn tijd wil opofferen om mij te begeleiden.

Lezers, er zijn twee dingen waar ik veel van kan genieten. Dit zijn bodybuilden en schrijven. Schrijven over bodybuilding is in dit geval dus ook een utopie welke werkelijkheid is geworden in de blog. Een blog welke ik zelf waarschijnlijk het vaakst gelezen heb. Het werkte motiverender dan de vele commerciële bodybuilding DVD’s. Daarom wil ook ik alle lezers, anoniem of niet, bedanken voor het lezen. Omdat jullie de blog de moeite waard maakten.

Maar hoe lang ik ook schrijven blijf, ik kan er niet omheen. Dit zal het laatste bericht zijn en in mijn ogen ontbreken er nog teveel heroïsche woorden. Onze trots is namelijk dat wij op een prijzende manier over bodybuilding praten. Dit wil ik dan ook nog doen. Want niets is zo geweldig dan het ijzer, wat in dit geval symbool staat voor jezelf, uit te dagen. Te dwingen tot meer. Om vervolgens te transformeren, soms zelfs te muteren, tot een musculatuur a la Herakles. Een beest welke zijn liefde voor het ijzer op een vreemde, maar gave manier uit. Dit alles om er zelf beter van te worden. De schoonheid vult uiteindelijk de leegtes. De schoonheid welke niet alleen te vinden is in Golds Gym, Venice Beach. Maar ook in een blog als deze.