[Bart] The Best?

De ijverigen van geest gaan door, alleen de beste weten niet van ophouden. Hun prestatiedrang overschaduwt iedereen. Maar jij kunt niet meegaan. Jij blijft geremd. In je achterhoofd denkend aan die wijzer, die wijzer die snelt over het oppervlak van je horloge. Het is al half vier en je moet nu echt naar huis. Je moet eten. De zon brandt in je nek en het voelt alsof je verloren hebt, je vrienden in de steek latend. Ze menen dat het overslaan van je vierde maaltijd geen kwaad kan, het zal je fysiek niet veranderen. Je fysiek die nu nodig is voor andere doeleinden. Jullie zouden een middag aan iets werken. Maar jij moet gaan, huiswaarts, waar een bord zilvervliesrijst en tonijn met een tomaat als verfijning op je wacht. Het respect is verdwenen en je weet zelf amper waar je het nog voor doet.

Django heeft een mooi bericht vol toewijding geschreven. Voor leken is dit de ultieme prestatie, maar voor ons ligt het anders. Sterker nog, de koude dagen zijn de reden dat ik train. Dan herinner ik me weer waar ik het voor doe. De koude dagen onderscheiden in mijn ogen namelijk de winnaars van zwakkelingen. Op deze dagen heb ik de drang mezelf te bewijzen. Maar een training op een koude dag doet je lichaam niet sneller groeien dan een training in de sleur van het leven van alledag. Nee, de kou is niet mijn grootste vijand. Mijn grootste vijand is schuwer. Hij sluipt je leven in zonder dat je het in de gaten hebt. Hij overwint je geest en geeft je de gedachten der nutteloosheid. Het is als een schim welke je dagen merkbaar zwart maakt, maar welke niet traceerbaar is. De inleiding is een kleine anekdote met als doel een aspect van deze schim te belichten. Wellicht komt het de bodybuilders onder u bekend voor. Het kenmerkende leven is niet altijd even stoer. De sleur maakt ook bodybuilding vaak ondraaglijk. Op zulke warme dagen is het belangrijk door te zetten en niet te vergeten dat wat eens zo mooi leek een prachtige werkelijkheid is en/of zal worden. Vastklampend aan die droom hoop je op een dag ieders begrip te ontvangen.

Gisteren heb ik mijn DL omhoog gegooid met 3x180kg en vandaag was mijn DB Benchpress het brute slachtoffer. Helaas is dit niet gelukt. Mijn voornemens hier een PR te scoren zijn grandioos teniet gedaan. Maximaal haalde ik 7 herhalingen met 42kg. Deze frustraties uitten zich in kracht, veel kracht. De daarop volgende minuten bestonden dan ook uit de bruutste Giantsetjes en een dropsetje. Zo hard is mijn borst nog nooit verscheurd. Met een kokend hoofd schreeuwde ik er bijvoorbeeld na een 'incline DB press', nog 'incine DB fly's' en 'cable flyes' uit. Isolerend maakte ik mijn borst na deze brute Dumbell-rumble uiteindelijk nog af met een 'chestpress'. Even hard hebben ook mijn triceps en schouders supersetjes en snijdende pijnscheuten genoten. Gelukkig brak een zittende MP van 4x70kg alsnog een record. Maar het hoort erbij. Het is het leven van alle dag. Welkom in de sleur, hier worden werkelijk de winnaars van de verliezers onderscheiden.

Hij zal in sleur 'de sleur' dag in dag uit overwinnen wanneer een ieder in zijn eigen grootheid en vreugde vertoefd, deze gruwelijke heerschap.