“Haha, je durft gewoon niet!” Uitdagend kijkt hij Corpus aan.
“Hoezo, ik durf niet? Ik ben hier al zo vaak geweest”, reageert Corpus beledigd.
“Dat is nu precies jouw probleem”, reageert Spiritus op zijn beurt,”omdat je meent er al zo vaak te zijn geweest heb je er te weinig voor over”
Mompelend dreutelt Corpus achter Spiritus aan. Spiritus heeft dankzij zijn lichtvoetigheid makkelijk praten, hij weet niet hoe zwaar het is.
“Ga niet te ver!” waarschuwt Corpus uit voorzorg,“straks ziet de grenswachter ons.”
“Haha”, schatert Spiritus terug,“vandaag gaan we veel verder. Er is zoveel moois aan de andere kant van de grens, zoveel mooie beloftes.”
Even aarzelt Corpus, maar hij zet al snel de pas in om Spiritus bij te houden. Hij begint het nu goed te voelen. Maar hij is het gevoel gewend. Dag in dag uit. Corpus weet dat hij zonder dat gevoel nooit zo veel bereikt had. Een aantal herhalingen drentelt Corpus pijnlijk vlak achter Spiritus.
“we zijn nu echt te ver over de grens, het bevalt me niets, ik wil terug” kermt hij normaliter,“ik lig veel liever op de bank junkfoodbedrijven rijk te maken”.
Spiritus is het dermate zat, dat hij zich abrupt omdraait en, de inmiddels al zware, Corpus optilt. Vervolgens rent hij vooruit, wat gepaard gaat met luid gebulder van Corpus. De kracht die zich op dat moment meester maakt van Spiritus kennen wij als 'the champion rep'. Op het moment dat Spiritus Corpus loslaat springt hij terug, het is voorbij. Het is ze weer gelukt.
Na veel wikken en wegen is het me eindelijk gelukt. Gisteren heb ik mijn benen goed getraind en vooral de 'leg extensions' waren uitzonderlijk. Maar continu proberen het gevoel te beschrijven dat ik tijdens deze oefening kreeg heeft voor de meest bizarre denk-taferelen gezorgd. Uiteindelijk heb ik dus toch een van deze taferelen uitgewerkt. Ondanks het feit dat Corpus (het latijnse woord voor lichaam) niet meer wil en kan, brengt Spiritus (het latijnse woord voor geest) hem toch ver over de grens, de pijngrens. De rest van het dialoog spreekt eigenlijk al boekdelen, dus toelichting zou in dit geval zelfs overbodig zijn. Er is geen andere sport waarbij de samenwerking van lichaam en geest zo'n belangrijke rol speelt dan in bodybuilding.
De voortzetting van mijn been-training verliep ook legendarisch en ik heb zelfs mijn buik weer voorzichtig getraind, behoudens de nare gevoelens achteraf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Haha, prachtig stukje vent. Je trainingsverslagen worden steeds abstracter :p? Maar ik snap dat niet, dat jij zoveel moeite hebt om vol te gaan met je benen. Dat vind ik juist het lekkerst. Als je quads aanvoelen alsof ze uit het vel breken dat is zo lekker. En benen zijn zo sterk, je hebt een pijn grens maar die is alleen maar psychologisch want je weet dat je met benen altijd nog een beetje verder kan. Benen kan je trainen totdat je het gevoel hebt dat het leven uit je weg begint te zakken. Dan rust je 20 seconden en dan kan je weer, daarom hou ik zo van benen trainen. Vanavond ga ik er ook weer voor, maar bij mij ga corpus die spiritus eens een flink lesje leren xD.
hee, mooi gezegd. maar dit geld natuurlijk voor alle spiergroepen, bij benen is het vaak alleen wat duidelijker. Ik heb ook niet echt veel moeite om vol te gaan met mijn benen, maar ik moest mezelf wel ff wakker schudden, zo van, waar ben je bezig?! En toen ben ik echt ver gegaan op de leg extensions. en met echt ver bedoel ik echt ver. Ik had niet gek opgekeken als ik serieus iets had gescheurd snapje, zover ga ik zelden. Dat is misschien het beyond failure wat simpelweg niet altijd mogelijk is.. failure is immers vaak al het uiterste.
Een reactie posten