Helaas mensen, helaas. Het doet mij pijn. Pijn in mijn grootste ledematen. Maar ik moet er aan toegeven, ik moet eraan geloven. Hoe vaak heb ik niet al gezegd dat dat deze bundels mijn zwakste spiergroep zijn? Hoe lang heb ik ze wel niet genegeerd voor ik eindelijk begon met het trainen van mijn toen al achterlopende wheels? Ik heb gefaald. Het leek zo bereikbaar, maar het was toch te ver weg, te ver weg voor mij om te verwekelijken. De 12x100kg squat. Na mijn laatste inspanning, ja zelfs bijna mijn laatste adem, bleef het op deze krachtdag bij de 8x100kg...
Ik noem het krachtdag. De dag dat ik samen met mijn spotter (lees: trainingspartner) de kille schuur begroet om benen te trainen. Krachtdag, omdat ik hier weinig apparatuur tot mijn beschikking heb. Krachtdag, omdat er wel veel gewicht en een spotter aanwezig zijn. Zwaar squaten, zonder een sportschooleigenaar die lichter gewicht adviseerd. Vervolgens zware leg extensions, zwaar deadliften, zware shrugs en voorzichtige crunches. Meer is het niet. De volgorde en het aantal setjes wil wel eens varieren en een enkele keer gooi ik mijn kuiten ertussen. Vroeger kon ik mijn hamstrings nog extra pakken met legcurls, maar ondertussen is de tijd gekomen dat het preacherbord door zijn standvastigheid deze optie ook gebarricadeerd heeft. Zo'n dag komt niet vaak voor. Wanneer ik accuraat vier keer in de week train, en zaterdag een van die keren is, komt zo'n dag 1 keer in de 3 weken langs. Uit dankbaarheid moet ik dan ook goed gebruik maken van zo'n dag. Mijn squat of deadlift omhoog gooien doet hem meestal genoeg eer aan. Maar vandaag was anders. Ik heb mijn squat omhoog gegooid, maar het was niet genoeg. Ik was niet voldaan. Ik had deze dag een andere missie, de lat lag hoger. Ik heb gefaald..
Django, uit respect voor deze oude drentelaar, vergeet de squat voor een tijdje. Geef me drie weken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten