Uit Django's berichten klinken mooie klanken door. Klanken waaruit blijkt dat hij weer terug komt, over de drempel stapt, en mij weer uit zal dagen, al trainend bij zijn schoonouders.
Gisteren stond ik voor een drempel. Een hoge drempel. Ik had die nacht vijf uur geslapen, en had overdag om onverklaarbare redenen ook nog eens hoofdpijn. De beruchte hardcore-trainingen van mij vragen toch duidelijk meer rust. Omdat ik mezelf in zo'n geval nooit spaar, moest ik 's avonds, onder een vermakelijke sitcom, nog trainen. De gedachte dat de training toch een flop zou zijn gezien mijn toestand, was continu in gevecht met de gedachte dat ik die avond alles eruit zou gooien. Ik had in mijn ogen een verveelde dag, en wilde dit rechttrekken met een goede training. Mijn eerste oefening was dan ook de beruchte DB benchpress. In mijn geval niet met een lichte vriendin en nog lichtere dumbells, maar met beesten van 42kg. Ik wist er op de top nog zeven herhalingen uit te persen, maar daarna was ik dan ook meteen op. Na deze oefening was ik bibberig en voelde ik me zwak. Ik heb even geprobeerd mezelf in de ogen te kijken via een spiegel, maar na tien seconden heb ik dit maar opgegeven. De neiging mijn banaan, die braaf in mijn kluisje lag te wachten, nu al op te eten was tergend aanwezig. Maar uiteindelijk leek mij dit toch geen verstandige oplossing. De training heb ik nog zo hardcore mogelijk voortgezet, waarbij ik de stang van het 'close-grip benchen', nog af en toe op mijn buik voelde drukken. Ik heb de training zelfs nog machtig afgesloten met drie supersetjes 'raises'. De gemengde gedachten aan het begin van de training werden omgezet in gemende gevoelens. Het brakke, pijnlijke, gevoel van mislukking kunt u zich in mijn toestand waarschijnlijk wel voor stellen, maar ook het gevoel van trots speelde na deze training een rol. Trots op het feit dat ik toch nog een degelijke training had neergezet waar menigeen jaloers op zou zijn. Maar het had ook zeker een tevreden kant, wetend dat kleine tegenslagen mij niet uit de sportschool kunnen houden. Ja, ik was voldaan toen ik als een zombie naar huis fietste, om mij daar, na een goede shake, glas melk en een douche, in bed te laten storten, bewust van het feit dat die anderhalve liter water er om vier uur 's nachts nog uit moest.
Deze training bereikte in mijn ogen zeker de criteria van failure, misschien zelfs van beyond failure, een machtige term die ik voor het eerst uit de mond van Mark Dugdale hoorde wanneer hij in Temple Gym tegenover Dorian Yates stond. Maar beyond failure, is dat niet gewoon een begrip dat failure verkracht? Betekent dit niet dat failure eigenlijk helemaal geen failure is? Dat er nog een 'beyond' bestaat? Wanneer ik mij na een lekkere 'close-grip benchpress' niet meer op de gebruikelijk manier van de stang kon ontdoen, moest ik deze voorlangs op de grond leggen, met de beschamende middelen van dien. Met al mijn overtuigingskracht moet ik u duidelijk maken, dat ik de stang werkelijk niet meer in de oplegger kreeg. Ik was werkelijk tot failure gegaan. Kon ik toen geen gebruik maken van 'beyond failure'? In de betekenis van de spreekwoordelijke knop omzetten en de stang toch nog omhoog gooien? Het had mij deze beschamende vertoning bespaard, en ik had mijn grenzen op deze manier verlegd. Wat hield mij dan alsnog tegen om dit te doen? Mijn lichaam kon duidelijk niet meer en mijn geest bleef maar schreeuwen om die laatste herhaling. Toch kreeg ik het niet voor elkaar. Is beyond failure niet gewoon louter een mooie gedachte? De motivatie is bij mij namelijk altijd aanwezig om de verste grenzen te overschrijden, om door te gaan tot de zwarte waas mijn bewustzijn overwint. Toch heb ik mijn vraagtekens bij het begrip 'beyond failure'. Zelfs bij het vaak subjectieve begrip failure. Soms ben ik weleens benieuwd wat er was gebeurd als iemand het pistool toen tegen mijn hoofd hield, toen ik er geen herhaling meer uit kreeg, met de oproep dit toch te doen. Had mijn dood dan getuigd van het feit dat ik werkelijk tot het ultieme failure train? Of had een bepaald stofje ervoor gezorgd dat die laatste herhaling hoe dan ook uit het niets in mijn spieren schoot? Hoeveel herhalingen had ik dan nog kunnen maken als het pistool in dreigende toestand bij mijn hoofd bleef, tot een voor mij onbepaalde tijd? Hopelijk hoef ik nooit achter de antwoorden op zulke vragen te komen.
De uitspraak dat wanneer je goed eet en traint je alleen nog maar aan de spierversterkende middelen kan gaan, wil je verder komen, heeft hier ook alles mee te maken. Is het niet zo dat je altijd harder kan trainen en beter, vaak in de zin van meer, kan eten? In hoeverre valt iemands progressie te wijten aan zijn genen, zijn voeding, zijn hardcore-gehalte of puur de hoeveelheid anabolen die diegene erin pompt? Hoe bepalend is de champion rep werkelijk? Dit zijn allemaal vragen waarop we waarschijnlijk nooit een eenduidig antwoord zullen krijgen. Het enige wat we kunnen doen is er zoveel mogelijk uithalen zolang het strookt met onze principes. Django, laten irritante vragen als: waarom bereikt hij het wel en jij niet, je enkel motiveren om uiteindelijk te bewijzen dat je het wel degelijk bereikt. Gooi hierbij alsjeblieft de champion rep weer in het spel, want al is hij deels misschien maar placebo, hij zal ons naar de overwinning dragen! Overschat hem doch onderschat hem nooit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten