Wij faalden. De mislukte 120kg benchpress trok al mijn energie eruit en bij Joery deed de 75kg benchpress hetzelfde.
Toch wilde ik er niet aan toegeven. De resultaten waren om te huilen, waardoor ik besloot niet meer op herhalingen of gewicht te letten. Tellen werd taboe. Op zwakke dagen kan de intensiteit namelijk net zo makkelijk worden opgeschroefd. Zonder twijfel trainden we langselkaar heen. Beiden met maximale belasting als doel. In perfecte harmonie maakten we stripsetjes en volgden we elkaar op. Deze training bereikte zijn hoogtepunt wanneer Eminem gedreven woorden door de kleine maar krachtige speaker bulderde. ‘Till I Collapse’ kwam als geroepen en bracht onze mentale instelling naar een hoger niveau.
Dubbel. Misschien maak ik me er wel te druk over. Misschien was dit de manier van mijn lichaam om te vertellen dat records met tijden komen. Ondertussen bereid ik me dus voor op de volgende tijd. De tijd dat ik moeiteloos de 120kg benchpress pak. Denk dan over een tweetal weken nog maar even terug aan dit bericht. Dan weet u wel wat ik bedoel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik moet altijd lachen om de verandering die Joery door maakt in the Dungeon. Bij de AH heeft hij het altijd moeilijk en wil liever wat gaan slapen/chillen/whatever maar zodra hij bij jou aan komt, wordt het een of ander trainmonster. xD
haha. Supermooi. Het is ook gewoon 'leuk' in the dungeon :p.
Een reactie posten